Heb anderen lief

‘Mam, moet u horen wat er vandaag op school gebeurd is!’

Vol opgewonden energie zie ik het kind binnen komen. Ik zie ook ogen vol van verontwaardiging glimmen. Met wat te drinken en een schaaltje fruit gaan we op de bank zitten.

Gelijk barst het kind los in een stortvloed aan woorden.

Tijdens de pauze kwam er een iemand langs het schoolplein in een rolstoel. Kinderen van de school hadden die persoon uitgescholden. Het kind had gezien hoe verdrietig die persoon in de rolstoel daar van werd.

‘Ik vond het zo erg voor diegene in de rolstoel, mam. Ik zou graag een glimlach op het gezicht van die persoon zien. Mama, hoe kan die persoon laten lachen?’

Ik vraag aan het kind: ‘Waar zou jij blij van worden?‘

Het kind wordt stil en ik zie dat het nadenkt. Rustig laat ik het zitten.

De volgende dag komt het kind blij glimlachend thuis uit school en verteld direct wat er in de pauze gebeurde.

De persoon in de rolstoel kwam weer langs het schoolplein en weer waren er kinderen aan het schelden. Het kind was het schoolplein afgerend en had aan de persoon in de rolstoel een zelfgemaakte tekening gegeven.

‘Mama, de pleinwacht was wel een beetje boos op mij omdat ik van het plein ging. Maar ik kreeg geen straf. De pleinwacht had gezien wat ik deed. En, mama, de pleinwacht was trots op wat ik had gedaan!’

Het kind is stil, denkt terug aan de belevenissen op het plein.

‘Mama? Toen ik de tekening af had ik ineens heel even een soort kippenvel. Hoe kan dat? Het was écht niet koud buiten.’

‘Dat is heel bijzonder, het is een van de manieren waarop god je laat merken dat je iets goeds doet.’

Met een glimlach op het gezicht gaat het kind fijn spelen.